Deze keer een beetje een ratjetoe van verhalen.

De vergaderingen gaan in principe in Outjo net zoals overal. Maar omdat er maar 1 ouderling is die niet elke zondag voor een lezing kan zorgen wordt vaak meegeluisterd met de lezing die in Otjiwarongo wordt gehouden, zo’n 70km verderop. Ook de gemeenten in Otavi en in Omaruru luisteren mee als ze zelf geen spreker hebben. Die plaatsen liggen meer dan 100km van Otjiwarongo.

Maar ja soms gaat er iets mis – er is geen internet of er is vergeten om ‘airtime’ op de mobiele internetstick in te kopen. Tja dan moet er iets geregeld worden. Afgelopen zondag heb ik dus maar op het laatste moment mijn laptop opengeklapt en op de catheder gezet en een lezing opgezocht – Nederlands schema natuurlijk maar de lezing in het Engels houden. Als je een woord niet weet dan zeg je het gewoon in het Nederlands, dat verstaan ze wel want dat lijkt op Afrikaans en dan wordt je uit de zaal wel in het Engels gesoufleerd.

Na de lezing houdt je dan ook gewoon de wachttorenstudie.

Als de andere ouderling er niet is – en dat gebeurde 2x dan ben je op zaterdag ook bijbelstudieleider, schoolopziener en doe je ook de hele dienstvergadering. Plus alle velddienst akties dat weekend.

De enige ouderling in deze gemeente doet dat normaal gesproken dus altijd !!! En als hij niet kan dan moet er een broeder van 100km verderop komen om hem dat hele weekend te vervangen.

Ouderlingen reizen ook naar andere gemeenten (100 – 200 km) als daar samen met andere ouderlingen iets besproken moet worden over reinheid in de gemeente.

Wat zijn wij verwend in onze Nederlandse gemeenten !

Het verschil in talen is ook leuk. Geeft een Afrikaans sprekende broeder antwoord tijdens de Engelse wachttorenstudie. Hij heeft het over complimenteren in plaats van complementeren – dat laatste wordt bedoeld: vrouwen en mannen complementeren elkaar. Prachtig antwoord en inhoudelijk heel goed maar klopt totaal niet met de inhoud van de wt-studie. De hele zaal zit ijverig ja te knikken. Dus maar uitgelegd wat het verschil is. Soms moet je ook voor ons eenvoudige woorden eerst uitleggen, zelfs in schriftplaatsen, zodat iedereen het snapt. Leuk ook als er in het Damara of Osjiwambo antwoord wordt gegeven. Dan knik je gewoon heel blij en geeft daarna een ander ook een beurt om een antwoord te geven.

We hebben dus ook de zaal geschilderd. We kunnen het niet laten om ook iets aan een koninkrijkszaal te doen, het is blijkbaar een soort afwijking. De zaal is zoals eerder verteld een oude bar. Geel geverfd en heet in de omgeving “Yellow Point” . Maar dat Yellow was niet zo geel meer. De zaal is nauwelijks een zaal te noemen. De vloer is van beton, het dak van golfplaten en de ramen zijn een soort traliewerk waar metalen luiken voor kunnen worden gesloten. De ruiten die erin zaten zijn al lang weg en het golfplaten dak is al lang niet meer heel. Het gevolg is dat er heel veel stof naar binnen waait, en als we zeggen heel veel dan is dat heeeeeeel veeeeeel!!!!! Als het regent dan lekt het dak en gelukkig regent het hier niet veel, maar we hebben het een keer meegemaakt dat we de zaal binnen kwamen en de hele boel kletsnat was. Waarom dan toch de zaal schilderen? We dachten dat het een soort statement voor de buurt zou zijn. Iedereen weet wat Yellow Point is. En voor de zusters die we hebben gevraagd te helpen was het een hele belevenis. Toiny, NDamona en Berta Tjombonde hebben geholpen. Berta is een zusje van 23 jaar, ze is nog niet gedoopt en heel erg verlegen en teruggetrokken. Toiny is 22, ongedoopte verkondiger en moeder van Caroline. NDamona is ook ongedoopte verkondiger en ongeveer 18 jaar oud. Berta had een roze jurkje aan en we waren heel bang dat ze dat zou ruïneren door de verf. Ze had nog nooit geverfd. Toiny had met haar vader wel eens geverfd en gelukkig oude kleding aan en NDamona is een slimme tante en had zelfs een hoofdoekje om gedaan. Maar wie werkte het netst en zonder knoeien? Ja inderdaad Berta. Aan het einde van de klus zat er geen spetter verf op haar kleding, Toiny had zich helemaal onder gespetterd en Ndamona zat er zo’n beetje tussenin. En dan te weten dat Berta’s handen krom staan van de Reuma. Ze vonden het geweldig en voor hen alleen al is het al goed dat we de zaal hebben geschilderd. Wij beseffen eens te meer wat we enorm bevoorrecht zijn een eigen nette schone frisse zaal te hebben.

De broeder die de lezing houdt staat met zijn hoofd vlak onder het golfplaten dak in 45gr, als er een windvlaag is dan waait het stof naar binnen. De WC is buitenom. Het is een huurzaal die er zo slecht uitziet dat de brs er niet eens ‘koninkrijkszaal’ op willen zetten. Maar er is niets anders te krijgen.

Iets anders. Als je boodschappen gaat doen ga je hier net als bij ons naar de supermarkt, hier in Outjo de OK market. Je rijd het parkeerterrein op en onmiddellijk komt er minimaal één mannetje naar je auto die hem voor je wil bewaken. Hij steekt met een vragend gezicht zijn duim op en als jij het dan ook doet dan heb je een afspraak. Nu komt het ook voor dat ze met z’n tweeën zijn en allebei komen vragen of ze op mogen passen. Hans wijst er tegenwoordig heel duidelijk één aan die aan de beurt is. Als je terugkomt met je boodschappen geef je hem wat geld. Ook komen er mensen met allerlei dingen naar de auto, ze hebben bv sleutelhangers van een soort noot gemaakt en ze vragen naar je naam. Als je die geeft snijden ze je naam in de noot en heb je een unieke sleutelhanger. Maar het is niet zo dat je alleen maar hoeft te zeggen dat je niet wil. Het zijn net Jehovah’s Getuigen, ze blijven komen.

We hebben in de weken dat we hier waren ook wat tochtjes in de omgeving gemaakt. Nu is de “omgeving” hier snel een km of 200 verderop. Dus vroeg weg anders kom je nergens. We zijn een keer naar Vingerklip geweest. Dat is een rots die als een grote wijsvinger omhoogsteekt in een landschap dat veel lijkt op wat je in films over Mars ziet. De terugweg na dit uitje hebben we genomen over zogenaamde gravelwegen - gewoon vastgereden grind en zand. Minimaal 70km/uur rijden anders voel je de hobbels te erg. Maar wel oppassen voor wild dat plotseling voor je auto kan springen. Het was heel goed dat we dit hadden gedaan want later in Etosha National Park hadden we tenminste wat oefening. Namibië is trouwens het land met de meeste hekken. Waar je ook bent, overal langs de weg staan hekken. Aan de hekken kun je zien of er vee achter hoort te lopen of “game” wild dus.

De farms die hier bestaan van veeteelt of van het houden van wild beslaan gigantische oppervlakten. De broeder die in Outjo ouderling is heeft een ‘Game’-farm waar hij zebra’s en allerlei soorten antilopen houdt. Zijn gebied beslaat een oppervlakte van minimaal 10 x 10 km. Ditzelfde is het geval met alle andere farms. Dus als je een alternatieve route wil rijden moet je regelmatig hekken open doen erdoor heen rijden en ze weer sluiten, anders loopt het vee of het wild weg.

We hebben ook een trip naar Twijfelfontein gemaakt. Er zijn daar rots tekeningen van het volk de San of zoals ze ook worden genoemd de Bosjesmannen. Heel interessant om te zien hoe ze door tekeningen te maken aan andere San doorgaven wat voor een wild ze in de omgeving hadden gezien en waar de waterplaatsen zijn.

We zullen bij dit verhaal weer wat foto’s plaatsen.