Wel een beetje heel erg laat nog ons laatste verhaal over de rondtocht die we maakten. We hadden het al wel helemaal klaar maar doordat het gelijk weer heel druk was nu pas geplaatst

Zondag hebben we bij Remi en Marjolein geluncht. Daarna hebben we de kampeerspullen in de auto geladen, inclusief een flinke koelbox. Wel bijna een must om je spullen in dit land koel te kunnen houden. We zullen op een paar plaatsen zijn waar we geen winkels in de buurt hebben dus een flinke voorraad eten die je goed kunt houden is wel gewenst.

We reden naar Kamanjab waar we op een camping stonden genaamd Oppi Koppi. Gedreven door een Belgische meneer met zijn Limburgse vrouw. ’s Avonds liepen er ezeltjes om de tent en ons vuurtje heen en we hebben ’s nacht even overwogen om er één binnen te laten als een soort kruik, het was nl flink koud . Gelukkig hadden we van Marjolein nog een extra deken mee gekregen.

De volgende dag nog wat boodschappen gedaan en toen op stap. Je hebt hier in Namibië een aantal geasfalteerde wegen maar ook een heleboel gravelroads. Op zich geen probleem, de meeste zijn best goed begaanbaar maar het is wel ontzettend stoffig. Tussen de middag hebben we gegeten in een Lodge genaamd Palmwag. Midden in het droge stoffige landschap een soort oase met palmbomen en riet. Daarna door naar Sesfontein waar bij een oud Duits fort een camping zou zijn. Maar die was “under construction” dus daar konden we niet staan. Verderop was een campsite volgens de man bij de receptie. Dus daar maar naar toe. Het was een camping met twee flinke plekken twee douches en twee toiletten. Er Was niemand maar we hebben toch onze tent maar opgezet. Even later kwam de beheerder een inlandse man aan die zei “You are most Welcome!!!” Het was z’n eigen kampeerterrein en hij was er super trots op. Of we als we weggingen in zn gastenboek wilde schrijven om hem te helpen verbeteringen aan te brengen. Eerst dacht ik, een verbetering zou zijn om deurkrukken en sloten op de wc en douch deuren te maken. Maar ach, er lag een steen die je tegen de deur kon schuiven en dan was ie ook dicht! Later die avond kwam er een echtpaar aanlopen die de donkey (warmwaterboiler) aan staken voor ons. Zij was een Damara en ik had in Outjo getracht te leren hoe je "goeiedag" en " ik heet Marga" zegt. Dus dacht ik dat even op haar uit te proberen. Eerst verstond ze me niet en toen moest ze verschrikkelijk lachen, dus ik moet nog flink oefenen op mn Damara klik geluiden.

Onderweg naar Opuwo kwamen we nog een struisvogel tegen. Hij stond naast de weg en rende voor ons uit. Ik ben voorzichtig naast hem gaan rijden en met een snelheid van tegen de 60 km/p u rende hij gewoon door. Ik ben maar gestopt zodat hij weer de bosjes in kon. Geweldig zo’n beest

De volgende plek waar we waren was Opuwo. De laatste stad waar je inkopen kunt doen en diesel kunt tanken. We reden het parkeer terrein van de OK market op en werden zowat besprongen door allerlei mensen die ons van alles wilde verkopen. Een vrouw zei “Ik ben eerst, je moet bij mij kopen” een ander riep de hele tijd :”Ik ben Himba” (Himba’s zijn een volk dat nog nomadisch leeft, als je googled op Namibië zie je meestal direct foto’s van Himba’s omdat ze er nogal bijzonder uitzien)

We hebben niets gekocht en Hans werd helemaal gek van al die mensen die maar met koopwaar bij je komen en denken dat de aanhouder wint.

Na inkopen gedaan te hebben weer terug naar de auto en door naar het benzine station om diesel te tanken. Er stonden bij alle pompen auto’s en we werden naar een plek achter een 4 wieldrive auto gestuurd. Het duurde meer dan 20 minuten voor die auto klaar was. Ik dacht “die heeft een grote tank! “ Maar toen wij aan de beurt waren was de diesel op. Niemand die op het idee komt om even te zeggen dat ze bezig zijn de laatste druppels uit de pomp te persen. Maar goed…..dit is Afrika!!

Bij een ander tankstation konden we gelukkig gelijk tanken en hadden ze nog genoeg .

Vanuit Opuwo zijn we verder naar het noorden gereden, allemaal over onverharde maar redelijke wegen. Af en toe kom je politieposten tegen die willen weten waar je vandaan komt en waar je naartoe gaat. Ze schrijven dat op met je kenteken. Dit schijnt te gebeuren in verband met vee ziekten. Ze kijken ook even wat je in je auto hebt liggen, volgens mij doen ze dat bij toeristen alleen voor de vorm. Een voordeel is wel dat je geregistreerd staat. Mocht er wat gebeuren kunnen ze (misschien want dit is Afrika) je traceren.

We zijn doorgereden naar de Epupafalls. Deze liggen in de Kunene rivier aan de grens met Angola. Een hele mooie camping aan de rivier met aapjes die als je niet uitkijkt je spullen stelen. We hadden daar onze prive badkamer en toilet, twee keer per dag werd er een vuurtje in de donkey aangestoken en kon je heerlijk warm douchen onder de sterrenhemel.

Van daaruit zijn we naar een plek, ook aan de Kunenerivier, gereden iets meer naar het oosten. Hier staan we tot zondag. Dus lekker een paar dagen relaxen en genieten van de overweldigende natuur. Er zijn hier vogels die de meest vreemde geluiden maken, aapjes die je zeep stelen en varanen van een meter lang die ’s ochtends langs komen bij het ontbijt. We zullen proberen wat foto’s te plaatsen. Deze camping waar ook lodges staan wordt gedreven door een engels echtpaar. Het is net een paradijs hier en alles ziet er netjes en schoon uit. We hebben lekker gegeten op een terras aan de rivier en een sundown boat trip gemaakt op de rivier. Zelfs nog wat krokodillen gezien. En we zijn werkelijk ontzettend lui!!!!

Vanuit Kunene zijn we lang de Angolese grens naar het oosten gereden en toen verder naar het zuiden. We kwamen bij de meest westerlijke entré van Etosha aan en zijn daar binnen gegaan. Er is sinds vorige jaar een camping gemaakt waar je kunt overnachten. We hadden gedacht om daar lekker te bbq-en met onze gekochte karbonaatjes. Helaas hadden we die moeten afstaan bij een Roadblock van de politie. Ze zijn namelijk panisch voor mond en klauwzeer. We zagen pas vlak voor de afzetting dat je geen vlees mocht meenemen. Als ze dat nu 200 km terug hadden gemeld dan hadden we nog wat andere dingen kunnen kopen om te eten. Op de camping hadden ze ook geen restaurant oid. dus dan maar een blik open trekken. Op deze camping midden in Etosha ben ik gebeten door een beest, geloof me, je hoeft niet bang te zijn voor apen varanen of ezels. Maar voor springmuizen moet je uitkijken. ze beten me spontaan in mn kleine teen.

De volgende dag zijn we door Etosha heen weer richting terug naar Otjiwarongo gereden en kwamen we nog één keer door Outjo. We zijn even gestopt en om wat souveniers te kopen en net toen we in de auto wilden stappen werd Hans omhelst door een man die net aan kwam lopen. Hij was vorig jaar ongedoopte verkondiger en leek goede vooruitgang te maken. Maar omdat zijn vrouw die alleen Damara sprak en zich niet prettig voelde in de zaal omdat ze er niets van begreep had hij besloten te stoppen. Hans is meerdere keren samen met Rolf bij ze geweest. Ze hebben echt heel erg geprobeerd hem aan te moedigen toch weer door te gaan maar dat had toen geen succes.

Nu kwamen we hem tegen (toevallig?) en vertelde hij dat hij toch heel erg had nagedacht over wat de beide broeders gezegt hadden tijdens hun bezoekjes. Hij had besloten weer te beginnen, zijn vrouw zou op engelse les gaan zodat ze ook beter zou begrijpen wat erop de vergaderingen gezegt wordt. Voor Hans was dit een enorme aanmoediging, alles was niet voor niets geweest. Later hoorden we dat hij inderdaad weer de vergadering bezocht.

Die middag kwamen we bij Remi en Marjolein aan. We hebben alle kampeerspullen die we van hun mochten lenen stofvrij gemaakt en 's avonds nog gezellig met hen gegeten. De volgende dag naar Windhoek en de dag daarna naar huis.

Ondertussen horen we hele positieve berichten over de gemeente in Outjo. Vergadering bezoek gaat vooruit, er zijn 55 studies. Dus wie weet is er over een poosje een mogelijkheid er een echte koninkrijkzaal te bouwen. En als dat gebeurd hopen we er bij te zijn.